Εδώ και δυο μέρες βιώνω μια περίεργη φάση, την οποία, βέβαια, έχω βιώσει ξανά και ξανά, σαν Deja vu, τα 5 χρόνια που κινώ (μαζί με το φίλο μου m.hulot, βέβαια τα τρία τελευταία χρόνια μόνος μου) τα νήματα του tranzistor.
Αξίζει να ασχοληθεί κανείς με τη μουσική? ή είναι ένας αμετανόητος νεανίας που προσπαθεί να βγει από τη μιζέρια του ακούγοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ δίσκους, συζητάει για συγκροτήματα? είναι η ερώτηση που με απασχολεί.
Προσωπικά πιστεύω ότι είμαι ένας αμετανόητος νεανίας. Σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μουσικό δημοσιογράφο, άλλωστε δεν έχω σπουδάσει κάτι τέτοιο. Πιο πολύ την πλάκα μου κάνω, όπως οι περισσότεροι εδώ μέσα. Πολλές φορές μου έχει περάσει η σκέψη να κλείσω το τρανζίστορ, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις ασυναρτησίες, να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου κρατάω ακόμα την εικόνα ενός παιδιού, γιατί αυτό το σάιτ, είναι ένα μέρος του εαυτού, αν αναλογιστεί κανείς τις ώρες που ασχολιέμαι μαζί του, όπως και τα χρήματα που έχω ξοδέψει για αυτό, χωρίς κανένα οικονομικό όφελος κιόλας. Θα μπορούσα να κρατήσω μόνο το μπλογκ που έχω και το ανανεώνω όποτε μου την καρφώσει και αυτό ήταν. Χωρίς περιττά έξοδα, άγχος, να γράφω τις αρλούμπες μου και να το παίζω ένας κουλτουριάρης μουσικόφιλος.
Είπα και το τονίζω αυτό, ότι σε καμιά περίπτωση δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό δημοσιογράφο. Το θεωρώ σαν απάντηση στην ερώτηση «Ποιος ο λόγος να διαβάζουμε το tranzistor». Επίσης θεωρώ ότι κανένα δεν ανάγκασα να το κάνει. Δεν πήρα κανένα από το χέρι και τον ανάγκασα να πατήσει το ποντίκι του και να μας διαβάσει. Ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Να διαβάσει να μην διαβάσει, να κάνει τούμπες, να ζωγραφίζει ροζ τις ζαρντινιέρες του. Οτιδήποτε…. Αρκεί να μην προσβάλει τον άλλο και να τον ακυρώνει.
Τα πέντε χρόνια που είμαι στο τιμόνι αυτού του ιστολογίου, έχω δει πράγματα και θαύματα. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις λαμογιές και τα λαμόγια που κυκλοφορούν. Από άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους «επαγγελματίες κριτικούς» και θεωρούν ότι είναι δεδομένο ότι για να γράψουν κάτι, πρέπει να πάρουν κάτι σαν αντάλλαγμα. Ένα εισιτήριο για μια συναυλία, ένα cd από μια δισκογραφική. Λάφυρα για να συμπληρώσουν το βιογραφικό τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς, έγιναν γρήγορα αντιληπτοί και πήραν πόδι γρήγορα. Να σημειώσω εδώ ότι τα περισσότερα άτομα που έχουν γράψει ή γράφουν εδώ δεν έχουν πάρει ούτε ένα cd ή ένα εισιτήριο, για δώρο. Ούτε σαν site έχουμε πάρει ή έχουμε αξιώσει να παίρνουμε από τις δισκογραφικές εταιρίες ή από τους promoters συναυλιών δωράκια. Η αν έχουμε πάρει, αυτά είναι απειροελάχιστα. Θεωρώ ότι δεν θέλω να υπηρετώ κανέναν, ούτε εταιρίες ούτε να κάνω μια συνέντευξη με κάποιον, μόνο και μόνο για να μπω τζάμπα στη συναυλία. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο κίνητρο του καθένα που βρίσκεται εδώ, είναι η κάβλα του.
Πέντε χρόνια, θεωρώ ότι έχουμε πετύχει πολλά. Κυρίως την αναγνώριση από συγκροτήματα που έχουμε ανακαλύψει. Πιστεύω ότι πολλοί από εσάς που μας διαβάζετε, μας αγαπάτε εξίσου. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να αντιγράψω νέα από διάφορα sites, απλά και μόνο για να κερδίσω κάποιες επισκεψιμότητες παραπάνω. Για αυτό και το αποφεύγω. Αν θέλει κάποιος να διαβάσει ένα μουσικό νέο, υπάρχουν τόσες χιλιάδες ιστότοποι εκεί έξω, που η δική μας «εισφορά» είναι περιττή.
Συνεχίζω να αγαπάω τα παιδιά που γράφουν στο τρανζιστορ, το μεγάλο zeugola, τον καταραμένο ποιητή Arturo Bandini, τον βουτηγμένο στο γράσο Saunterer, το μεγάλο μάστορα της κουζίνας Μάρκο Φράγκο, τη Μαρία, το Φώτη, τον Κωστή, τον Γιώργο, το μαυροφορεμένο Garden In Black. Όπως αγαπάω και τα παιδιά που έκατσαν για λίγο στη συντροφιά μας και έφυγαν για τα μεγάλα σαλόνια ή απλά βαρέθηκαν, τους newbies. Όπως επίσης και τον m.hulot που τον θεωρώ τεράστιο μυαλό, χωρίς αυτόν άλλωστε δεν θα υπήρχε το tranzistor. Οπως και τα συγκροτήματα και τις μουσικές που έχουμε αναδείξει.
Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες και τις άσχημες ιστορίες που διαδραματίστηκαν εδώ. Ατομα που ήρθαν μόνο και μόνο για να συμπληρώσουν κάποια προσόντα για το cv τους, αντιγραφείς, που έφυγαν κακήν κακώς, promoters και άτομα δισκογραφικών που συγκρούστηκα μαζί τους. Δεν είναι όμως η ώρα για να μιλήσω. Ειλικρινά βαριέμαι μόνο και μόνο που γράφω αυτή την παράγραφο.
Θεωρώ ότι τα πέντε χρόνια που έχω ζήσει σαν διαχειριστής αυτού του ιστότοπου, ανάμεσα σε εκατοντάδες κείμενα, συνεντεύξεις, είχαμε λίγα κρούσματα αντιγραφών. Από τα οποία τα περισσότερα τα πήρα χαμπάρι εγκαίρως. Μερικά δεν μπόρεσα να τα ελέγξω και ζητώ συγγνώμη για αυτό.
Επίσης ζητώ συγγνώμη για τα ασύντακτα κείμενα. Όπως είπα θεωρώ ότι οι περισσότεροι εδώ μέσα, δεν είμαστε μουσικοί δημοσιογράφοι, οπότε κάθε σχόλιο για αυτό περιττεύει.
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον αυτού του ιστότοπου…. Επίσης δεν ξέρω και αν απάντησα και στην ερώτηση: Ποιος ο λόγος να διαβάζουμε το tranzistor; Και το τι κρύβει αυτή η ερώτηση. Εγώ απλά το κέφι μου κάνω, δεν πληρώνομαι από πουθενά απλά βάζω το χέρι μου στη τσέπη. Οι υπόλοιποι ας διαβάσουν ότι θέλουν. Οπως και ο αναγνώστης που κόπτεται για το κοινό συμφέρον και έβαλε αυτή την επικεφαλίδα στα απανωτά comments.
Comments